La Fin du Monde EDP - Etat Libre d'Orange

 Het einde van de wereld heeft parfum: de geur van de laatste adem

Geurfamilie: Kruidige amber met gourmandaccenten en een atypisch bloemig hart

Topnoten: popcorn, zwarte peper, geroosterde sesam

Hartnoten: Freesia, komijnzaad, iris absolue

Basisnoten: Gunpowder-akkoord, ambrettezaad, sandelhout

Ja, wij weten wat u denkt. Dat hebben we al eerder besproken. Chaos, massahysterie, profeten met borden op straathoeken, rampenfilms op zaterdagmiddag. Wij hebben het meegemaakt. We roken het al in de lucht toen de klok twaalf uur sloeg in het jaar 2000. En nu, geconfronteerd met deze geur die de echo van de apocalyps in zijn ziel draagt, rest ons niets anders dan ons over te geven en ons te laten omhullen. Want ja, zelfs het einde van de wereld heeft een geur... en die is onverwacht verslavend.

De eerste indruk is een schok van nostalgie en tegenstrijdigheid: hete, zoete, boterachtige popcorn, omhuld met de levendigste, meest sprankelende zwarte peper. Als een verboden snack in een bioscoop waar de ineenstorting van het heelal wordt geprojecteerd. Geroosterde sesam, met zijn vettige, umami en bijna oeroude karakter, voegt een hartige dichtheid toe die op de huid aanvoelt als het knetteren van de tijd die verstrijkt.

In het hart verandert de verbijstering in fascinatie. Freesia brengt een onverwachte frisheid, bijna als een post-traditionele bries te midden van chaos. Maar het is een fata morgana: de komijnzaadjes komen naar voren met hun aardse, bijna lichamelijke kant, alsof het parfum je eraan wil herinneren dat de mens altijd al een beetje dierlijk is geweest. En de iris absoluut, droog, poederachtig en majestueus, spreekt tot ons vanuit een ander vlak, als de echo van iets dat voor altijd verloren is.

Het einde stelt niet teleur. Of beter gezegd, het schokt. Gunpowder, met zijn minerale, metaalachtige en rokerige akkoord, barst los als een vervulde belofte. Een noot die niet schreeuwt, maar fluistert, het gebrul van de ineenstorting. De ambrettezaden verzachten de nasmaak met hun muskusachtige en licht fruitige warmte, waardoor deze bijna intiem aanvoelt, als een afscheid dat in je oor wordt gefluisterd. En tenslotte bedekt het sandelhout – romig, dicht, omhullend – ons als een deken, terwijl de lichten van de wereld uitgaan.

Deze geur is niet voor iedereen. Ze is niet mooi. Het is niet prettig. Het is provocerend, existentieel en zeer filmisch. Het is de geur die je je voorstelt als zwevend boven de overblijfselen van een beschaving die het zag aankomen maar niets deed. Of misschien toch wel: hij creëerde een aromatisch meesterwerk als herinnering.

Ideaal voor mensen die houden van het ongewone, extreme contrasten en verhalen die niet goed aflopen, maar wel onvergetelijk zijn. Dit is geen kantoorgeur. Het is een conceptueel stuk. Een manifest in vloeibare vorm. Een parfum dat ruikt naar kunst, naar ongehoorzaamheid, naar gebottelde filosofie.

Er is geen weg terug. Zodra je het ruikt, verandert er iets. En nee, je overdrijft niet. Je bent niet alleen. Velen van ons hebben het wel eens meegemaakt: die vreemde combinatie van plezier en duizeligheid, van fatale aantrekkingskracht. Het einde van de wereld is tenslotte logisch als het zo ruikt.

En van alles wat je zou kunnen dragen als het universum besluit om in te storten... zou dit het niet moeten zijn?